2006.04.29 - Otwarcie Muzeum Obrony Wybrzeża w Helu.

 

 

Od soboty 29 kwietnia wrota Muzeum otworzyły się więc szeroko dla zwiedzających.
Rano do Muzeum zawitał nabywca pierwszego biletu, pan Piotr Ambroziak z Warszawy 5-letnim synem Piotrem. Po wręczeniu mu pakietu folderów informacyjnych o Muzeum został on z honorami oprowadzony po całym obiekcie. Mimo chłodu i deszczowej pogody przygotowane przy szosie parkingi błyskawicznie się wypełniły i trudno nawet powiedzieć, ile osób zrezygnowało z wizyty, gdyż nie miało się już gdzie się zatrzymać. W majowe święte wstęp dla Helan był darmowy, a ponadto 1 maja Burmistrz Helu zorganizował darmowe dojazdy autobusem. Zainteresowanie było jednak tak ogromne, że na autobus czekały pod ratuszem tłumy, a dostanie się do środka dla wielu okazało się niemożliwe. Wielu ludzi jechało także na rowerach, całe karawany szły do Muzeum pieszo. Liczba zwiedzających przekroczyła nasze najśmielsze oczekiwania - choć. była zgodna z cichymi marzeniami. Przez 4 godziny wszyscy zainteresowani turyści mogli obejrzeć Muzeum bezpłatnie.
Dwie monstrualne budowle - pancerne bunkry największej i niepowtarzalnej baterii artylerii stałej na świecie - przyciągały zarówno osoby interesujące się militariami jak i zwykłych ciekawskich.
Przewodnicy w Muzeum - w te pierwsze dni całkowicie bezpłatni, udzielali zainteresowanym wszechstronnych objaśnień. Wielu ludzi krępowało się zagadnąć jako pierwsi, ale gdy tylko któryś z przewodników zaczął odpowiadać na pytania, zainteresowani natychmiast tworzyli grupę i towarzyszyli w dalszym zwiedzaniu.
Pojawiła się nadspodziewanie spora liczba ludzi, przedstawiających się jako zawodowi przewodnicy wycieczek. Kilku z nich, niestety, popisało się taką ignorancją i lekceważeniem historii z zakresu wiedzy szkolnej, że po ich odejściu długo nie mogliśmy przyjść do siebie - biedni są turyści, którym oni napchają głowy swymi pseudowiadomościami!
Największym zainteresowaniem - oprócz samego obiektu, który jest naprawdę czymś niesamowitym, były zaaranżowane już wystawy - zarówno odtwarzające historyczne pomieszczenia bunkra mieszkalnego, jak i dotyczące polskiej obrony Wybrzeża w 1939 roku i helskich bohaterów tych 32 dni.
Nawet z pozoru nieciekawe i puste zakamarki bunkra, po objaśnieniach przewodników były szczegółowo oglądane i fotografowane.

 

Wielkim problemem pierwszych dni okazała się deszczowa pogoda i jej konsekwencje. We wnętrzach było zimno, para buchała każdemu kłębami z ust. Bardzo prędko skraplająca się woda zaczęła spływać po ścianach. Starannie wykonane i przygotowane plansze zaczęły się marszczyć, niemal słychać było jak rdza chrupie wszystkie metalowe elementy..
Muzeum nie stać na ogrzewanie i suszenie tak wielkich pomieszczeń, tak że z tym problemem będzie walczyć jeszcze długo. Na szczęście, już 3 maja, gdy wyjrzało słonko i wysechł las - wyschły także ściany bunkra i można było z nadzieją spojrzeć w przyszłość.
Skończyły się dni majowe, zmalał strumyczek zwiedzających. Zmalał - lecz ciągle nie wysycha! Każdego dnia w każdej godzinie leśną drogą do Muzeum idą ludzie, zażywając przy okazji pięknego, spokojnego, leśnego spaceru. Troską Zarządu Muzeum jest teraz przygotowanie wystaw przed sezonem letnim i poważne rozpatrzenie problemu zbyt ciasnych parkingów. Na to ostatnie potrzeba, niestety, dalszych nakładów. Cieszymy się ze zrozumienia i wsparcia naszych inicjatyw przez władze Miasta. Liczymy na indywidualnych sponsorów, których już sporo się zgłosiło, a także na pomoc ludzi, którzy chcieliby pomóc w porządkowaniu terenu.
Poza działaniami na miejscu, w Helu, Zarząd Muzeum aktywnie propaguje istnienie tej placówki w kraju i za granicą, używając wszelkich dostępnych kanałów i znajomości osobistych - a te znaczą czasem więcej niż pieniądze. Zarząd stara się także o przychylność władz wojskowych, niezbędną dla przejęcia wielu egzemplarzy sprzętu wojskowego przeznaczonych do złomowania lub sprzedaży w prywatne ręce. W planach Muzeum jest ogrodzenie terenu i zorganizowanie z czasem wystawy plenerowej różnorodnego sprzętu wojskowego, podobnie jak to ma miejsce przy Klubie Garnizonowym. Gdyby przekształcenia w helskim garnizonie miały spowodować likwidację "militarnego ogródka" lub będącej obok "Izby pamięci", Muzeum zobowiązuje się przetransportować znajdujące się tam wszystkie zabytki militarne i zapewnić im należyte miejsce w naszych ekspozycjach. Wielką szkodą byłoby, gdyby to, co jest, miało zniknąć bezpowrotnie, a tak się niestety często przy różnych reorganizacjach dzieje.
Zwracamy się tutaj do byłych wojskowych, którzy posiadają stare zdjęcia, plakaty, regulaminy czy inne "niepotrzebne nikomu" rzeczy o przekazanie ich do naszego, helskiego Muzeum - tu znajdą szacunek i uwagę zwiedzających na długie lata. 

 

 

Sam przetrząsnąłem porządnie swój dom - i aż się zdziwiłem, ile rzeczy, które poniewierały się po jakichś kątach, znalazło nagle swoje honorowe miejsce w Muzeum!
Są zbieracze-kolekcjonerzy, którzy zbierają wyłącznie dla siebie, których najczęściej powtarzanym tekstem jest: "nie dam, to moje!"
Nie potępiam ich - taki mają charakter i już, ale po cichu uważam, że ich zbiory nikomu pożytku nie przynoszą. A tu na przykład moje stare krzesło zyskało drugą młodość - przyciąga teraz w Muzeum uwagę zwiedzających, nie ze względu na swoją urodę czy zabytkowość - ale dlatego że pasuje do klimatu ekspozycji i co druga osoba chce zrobić sobie na nim zdjęcie.
Stare przedmioty, narzędzia, nawet sprzęty użytku domowego - mogą albo skończyć na śmietniku, albo w chwale być eksponowane w muzeach. Jaki wariant, Państwo, wolicie? A może jednak warto zajrzeć na strych i pogrzebać w zakurzonych szpargałach?